ه دفتر شعر من ای دل نخند
که حرف هر روز تورو می‌زنم
درسته بی‌قافیه چندتا شدن
خودم غمِ تازه ردیف می‌کنم
می‌خوای بگم که آسمون سیاه‌شه؟
می‌خوای بگم پرده‌ی تیره واشه؟
می‌خوای که این ستاره‌ها بمیرن؟
می‌خوای همیشه یه ستاره باشه؟
من بمیرم دل به چه یاری دادی
به عابرا، به عاشقای واهی
من که براتون یه ستاره بودم
نشد بشی مث زمین خاکی
ستاره‌ها، ستاره‌ها بمیرین
من اینجا جای همه می‌درخشم
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: کلبه‌ي من ، ،
تاريخ : پنج شنبه 14 مهر 1390 | 11:43 | نویسنده : محمد رمضانی پور | نظر بدهید
